มีชายคนหนึ่งเดินเล่นอยู่ริมทะเลอย่างเย็นใจ เขาเดินไปเรื่อยๆจนไปพบชาวประมงที่ข้างตัวมีตะกร้าที่เต็มไปด้วยปูเขาแปลกใจมากที่ชาวประมงไม่ได้ปิดตะกร้าเลยถามชาวประมงว่า

“ทำไมไม่เอาอะไรมาปิดเดี๋ยวปูก็ปีนตะกร้าหนีออกไปหมดหรอก”

ชาวประมงตอบเขาอย่างอารมณ์ดี คุณจะไปรู้อะไร ถ้าจับปูได้แค่ตัวเดียวถึงจะต้องหาฝามาปิด นี่ปูตั้งหลายตัว
ไม่ปิดก็ไม่หนีไปไหนหรอก พอสังเกตดูก็เห็นเป็นจริงอย่างชาวประมงว่า เมื่อปูตัวหนึ่งกำลังไต่ขอบตะกร้าสุดชีวิต เพื่อออกไปหาอิสรภาพ แค่แล้วพักหนึ่งจะมีเพื่อนปูอีกหลายตัวคอยขัดขาดึงกลับมาพอตัวนี้เลิก ตัวใหม่ลอง เพื่อนปูอีกหลายตัวก็จะทำแบบเดียวกัน

ถ้าหากเราต้องการจะทำอะไรบางอย่างที่คนอื่นไม่อาจเข้าใจได้ เพื่อนๆคนใกล้ตัวเราที่รักและเป็นห่วงก็อาจจะทำเหมือนเพื่อนปู ไม่ว่าจะเป็น การที่เราตั้งเป้าหมายใหญ่ การเรียนให้ได้เกรดดีๆ การไปสู่อาชีพที่มั่นคงบางทีเพื่อนปูของเราอาจไม่เข้าใจสิ่งเหล่านั้นและต้องการให้เรากลับมาอยู่ด้วยกันมาเผชิญชะตากรรมเดียวกันในที่ๆแสนสบาย
ใต้ก้นตะกร้าใบนั้น

บางทีพวกเขาอาจไม่ได้อ่านหนังสือเล่มที่เราอ่าน ดูหนังกันคนละแนว ชอบคนละอย่างกับเรา อยากเป็นคนมั่งคั่งแต่ไปปรึกษาคนที่วิ่งหนีหนี้ อยากเป็นนักดนตรีแต่ไปหานักมวย อยากเป็นนักเขียนแต่ไปคุยกับหนุ่มแบงค์ อยากเป็นเจ้าของธุรกิจแต่ไปหารือกับลูกจ้างด้วยกัน มันคงไม่เข้าท่าเข้าที เข้าบีเข้าซีซักเท่าไหร่ คุยได้ รับฟังได้ แต่ให้ใช้วิจารณญาณมากหน่อย ก็เขายังไม่เคยไปในจุดที่เราอยากไปเลยนี่

จิม โรห์น นักเขียนนักคิดผู้มีชื่อเสียงเคยกล่าวไว้ว่า

“You are the average of the five people you spend the most time with.”
“เราคือค่าเฉลี่ยของคน 5 คน ที่อยู่ด้วยทุกวัน”

เปลี่ยนสถานที่กินข้าวบ้าง ไปพบปะคนกลุ่มใหม่ๆที่อยากประสบความสำเร็จในงานสัมมนา ฟรีบ้าง จ่ายเงินบ้าง ก็ลงทุนกันบ้างเล็กน้อย เปลี่ยนหนังแนวที่ดู เปลี่ยนหนังสือเล่มที่ไม่คุ้น อยากประสบความสำเร็จแบบไหน ก็เอาไปใกล้คนเหล่านั้นที่เป็นต้นแบบ เอาไว้ดึงค่าเฉลี่ยของตัวเราให้เปลี่ยนแปลงไป

โชคดีมีความสำเร็จครับทุกท่าน 🙂

http://www.PresentationBen.com